Herse. Warszawski dom mody

Praca Leona Zienkiewicza jest jednym z pierwszych opracowań dotyczących polskiego stroju ludowego (wcześniejsze są prace Łukasza Gołębiowskiego czy Jana Matejki), w którym obok rycin prezentujących strój danego regionu, znalazło się miejsce na krótkie etnograficzne charakterystyki regionów.

Wyjątkowość dzieła Zienkowicza polega na tym, że zostało wydane we Francji przybliżając czytelnikowi zagranicznemu (francuski był wówczas lingua franca) część ludowej kultury polskiej, która dla romantyków w Europie stanowiła wówczas inspirację, wypełniając lukę jaka istniała w prezentacji strojów ludowych Europy (na Zachodzie wcześniej wydano podobne opracowania). Ważnym elementem dzieła było to, że zawierało kolorowe ilustracje, co dziś daje szansę na prześledzenie nie tylko zmian form, ale także upodobań estetycznych i symboliki kolorów używanych w strojach. Współcześnie obserwujemy renesans zainteresowań strojem ludowym, nie tylko na fali nostalgii, za „pierwotnymi formami" rodzimej kultury, czy chęcią zachowania materialnego dziedzictwa kulturowego, ale także w związku z tym, iż strój jest traktowanym jako szczególny wyróżnik regionu i w związku z tym element jego wielowymiarowej promocji.

Praca stanowi ważne źródło wiedzy o polskiej kulturze ludowej XIX wieku, wartościowe nie tylko dla szerokiego grona odbiorców, ale i dla specjalistów z zakresu historii kultury, etnografii czy historii sztuki.

Dr Agata Roćko przygląda się literackim portretom władców, posesjonatów i szlacheckich szaraczków, przywołuje osiemnastowieczne panegiryki i pamflety, relacje polskich i obcych pamiętnikarzy, by udokumentować trwałość i powszechność symboliki kontusza i fraka, jej użyteczność w oświeceniowych dyskusjach i sporach. Równocześnie pokazuje, iż opozycja ta funkcjonowała nie tylko w świecie ważnych politycznych podziałów, ale także w życiu prywatnym szlachty, w języku potocznym, gdzie określenie „kontuszowy” lub „frakowy” nie wymagało żadnych objaśnień.