KSIĄŻKI

Fotograficzne albumy jako obiekty muzealne, eksponowane na wystawie za szkłem czy reprodukowane na kartach katalogu, pozbawione są więc najważniejszego – pełnego doświadczenia albumu fotograficznego wszystkimi zmysłami.

Mimo to w Muzeum Warszawy podejmujemy próby opowiadania – tym razem poprzez karty kalendarza warszawskiego – o tym, jak fascynujące mogą być to przedmioty. Są one naturalnym środowiskiem fotografii i właśnie w nich najpełniej uwidaczniają się właściwe jej cechy. Możemy oglądać jej profesjonalne i amatorskie oblicze, zarówno kiedy ma posłużyć do stworzenia w albumie osobistej historii, jak i kiedy wykorzystywana jest do celów naukowych. Przede wszystkim możemy poznawać historie, tworzone nie tylko poprzez same fotografie, lecz także towarzyszące im podpisy i rysunki, sposoby naklejania zdjęć na kartach, puste miejsca po wyrwanych fotografiach. Próbować odczytywać tworzące się latami warstwy znaczeń i zmagać się z niemożliwym – odszyfrowaniem historii, kiedy brakuje informacji.  

Tworząc kalendarz warszawski na 2024 rok, potraktowaliśmy go jako niezależny album: miesiącom przyporządkowaliśmy pojedyncze, wybrane fotografie. Pozbawiliśmy je w ten sposób ich naturalnego środowiska, mając nadzieję, że zestawione na kartach kalendarza otrzymają nowe życie – współczesną, osobistą dla każdego właściciela i właścicielki kalendarza opowieść. 

Muzeum – Miejsce Pamięci Palmiry upamiętnia ofiary masowych egzekucji przeprowadzonych przez niemieckie oddziały SS w czasie II wojny światowej na terenach wokół Warszawy. Zginęli w nich mieszkańcy i mieszkanki stolicy. Niniejsza publikacja przybliża nie tylko miejsca i osoby związane z tymi wydarzeniami, ale także inne ciekawe zakątki, do których prowadzą szlaki Kampinoskiego Parku Narodowego. 

Co znajdowało się na terenach wokół cmentarza przed wybuchem II wojny światowej? 

Skąd pochodzi nazwa Mogilny Mostek? 

Gdzie w Puszczy Kampinoskiej można opowiadać o Himalajach? 

Jakie zwierzęta można spotkać w okolicy Długiego Bagna? 

Zapraszamy do spacerów leśnymi ścieżkami wokół muzeum, do zwiedzania i przyglądania się okolicy. Historia i przyroda przenikają się tutaj czasem w zaskakujący sposób. 

Prawie 300 zebranych w książce fotografii i kadrów filmowych pokazuje getto warszawskie z wielu punktów widzenia. To spojrzenia na skrzyżowanie ulic Chłodnej i Żelaznej, na którym przecinał się tłum z „aryjskiej” i „niearyjskiej” strony. Spojrzenia z zewnątrz, które natrafiały na barierę murów, oraz spojrzenia z wewnątrz – getto oglądane z perspektywy sprawców przemocy i tych, którzy przemocy doświadczali. Wreszcie spojrzenia na „miejsce po getcie”, które stało się przestrzenią upamiętnianą, politycznie znaczącą.  

Fotografie i filmy, wykonywane od czasu wydzielenia w Warszawie obszaru zagrożonego tyfusem na wiosnę 1940 roku do obchodów piątej rocznicy powstania w getcie w 1948 roku, nie mają jedynie wartości dokumentacyjnej. Są zapisem różnego doświadczania przestrzeni, osobistych wyborów i odmiennych motywacji ich autorów: fotografów i filmowców żydowskiego, niemieckiego i polskiego pochodzenia, profesjonalistów i amatorów. Publikacja, przygotowana na podstawie materiałów ze zbiorów instytucji amerykańskich, izraelskich, polskich i niemieckich, pokazuje, jak bardzo złożoną kwestią jest świadectwo oparte na fotografii. 

Ruiny nie muszą być oznaką tylko zniszczenia, a gruz może stać się cennym materiałem. Kiedy Władysław Broniewski podziwiał odbudowę stolicy w wierszu Warszawa zgruzowstała, obserwował właśnie ten proces. Dzięki wysiłkowi tysięcy ludzi, zwierząt i pracy maszyn z bezkresnych powojennych rumowisk odradzało się nowe miasto.    

Książka pod redakcją Adama Przywary jest pierwszym w Polsce opracowaniem materialności ruin w architekturze. Autorki i autorzy prowadzą nas przez gruzowiska przedwojennej oraz powojennej Warszawy aż po place budowy dzisiejszej Europy w dobie kryzysu klimatycznego. Pokazują, że odzyskiwanie, oczyszczanie i przetwarzanie zrujnowanych budynków ma zaskakujące, historyczne korzenie. W tym ujęciu gruzy są nie tylko śladami przeszłości, lecz także istotnym budulcem przyszłości.  

Ruiny nie muszą być oznaką tylko zniszczenia, a gruz może stać się cennym materiałem. Kiedy Władysław Broniewski podziwiał odbudowę stolicy w wierszu Warszawa zgruzowstała, obserwował właśnie ten proces. Dzięki wysiłkowi tysięcy ludzi, zwierząt i pracy maszyn z bezkresnych powojennych rumowisk odradzało się nowe miasto.    

Książka pod redakcją Adama Przywary jest pierwszym w Polsce opracowaniem materialności ruin w architekturze. Autorki i autorzy prowadzą nas przez gruzowiska przedwojennej oraz powojennej Warszawy aż po place budowy dzisiejszej Europy w dobie kryzysu klimatycznego. Pokazują, że odzyskiwanie, oczyszczanie i przetwarzanie zrujnowanych budynków ma zaskakujące, historyczne korzenie. W tym ujęciu gruzy są nie tylko śladami przeszłości, lecz także istotnym budulcem przyszłości.  

Izba Pamięci przy Cmentarzu Powstańców Warszawy znajduje się w miejscu, w którym przeszłość mocno spleciona jest z teraźniejszością i dynamicznym rozwojem miasta. Najwyższy czas, żeby poznać tę część Woli. Ma ona wiele do zaoferowania. Zachęcamy do bliższego poznania tej części Woli, bo jest tu wiele do odkrycia. 

Kto tak naprawdę został pochowany na terenie Cmentarza Powstańców Warszawy? 

Kim są mariawici, mormoni i karaimi? 

Do czego służył produkowany na Woli suwak logarytmiczny? 

Skąd wzięły się nazwy ulicy Pustola i osiedla Dobrolin? 

Kim był Edward Szymański, patron jednego z tutejszych parków? 

Czy na Redutowej można było kupić autobus? 

Jak zginął obrońca Woli generał Józef Sowiński? 

Gdzie w okolicy można posłuchać rocka? 

Do książki dołączamy mapę i tym samym zachęcamy do rozejrzenia się wokół: między drzewami, ścieżkami, alejkami i ulicami można znaleźć różne fragmenty historycznej mozaiki, która charakteryzuje całą tę dzielnicę.   

Najlepszy magazyn o miastach powraca!

Najlepszy magazyn o miastach powraca!

Redaktorka naczelna: Marta Żakowska

Format: 201 x 320 mm

Liczba stron: 107

Oprawa miękka

ISSN: 2299-6745

Fotorewolwer, aparat Konrada Brandla (1838-1920), w rękach swojego konstruktora okazał się narzędziem doskonałym do pochwycenia realiów i atmosfery nowoczesnego miasta, Warszawy końca XIX stulecia.  

Momentalne zdjęcia Brandla wyznaczają początek fotografii znanej nam wszystkim. Nie profesjonalnej, upozowanej i wyretuszowanej, ale zwyczajnej, utrwalającej nie tylko zdarzenia doniosłe, ale także powszednie, często przypadkowe; pokazującej ludzi zajętych codziennością, często nieświadomych, że ktoś im się przygląda. 

Celina Osiecka od ponad pięćdziesięciu lat prowadzi zakład fotograficzny na warszawskiej Saskiej Kępie. Witryna na rogu ulic Francuskiej i Zwycięzców jest doskonale znana mieszkańcom dzielnicy. To jeden z ostatnich stołecznych zakładów, w którym można zamówić zdjęcia wykonane tradycyjną techniką analogową. Czarno-białe portrety przypominają o magii dawnej fotografii – dźwięku migawki, atmosferze skupienia towarzyszącej pozowaniu do zdjęć, materialności negatywów i papieru fotograficznego, zapachu odczynników. Celina Osiecka w rozmowie z Antoniną Gugałą opowiada o zakładzie oraz przybliża tradycyjne techniki wykonywania, wywoływania i retuszowania zdjęć. Dzięki temu możemy odkryć cenny fragment historii warszawskiej fotografii rzemieślniczej, a towarzyszące rozmowie hasła pokazują ją w szerszym kontekście. 

Niniejsza publikacja jest wszechstronną analizą warsztatu pracy Grażyny Hase. Projektantka z niezwykłą fantazją łączyła talent i znajomość krawieckiego rzemiosła z przedsiębiorczością: angażowała się w proces powstawania ubioru od projektu przez produkcję, organizację pokazów mody i sesji fotograficznych po sprzedaż i promocję w prasie. Projektowała kostiumy do filmów, stroje estradowe dla gwiazd muzyki popularnej, ale także uniformy dla personelu linii lotniczych czy prestiżowych hoteli. Autorzy i autorki przybliżają fenomen Hase jako projektantki – działającej niezależnie w czasach upaństwowienia produkcji PRL, a potem w okresie transformacji – na tle mody i ówczesnych zjawisk społecznych, gospodarczych i artystycznych. Przegląd autorskich kolekcji opatrzony komentarzami samej Grażyny Hase, spisanymi specjalnie na potrzeby tej książki, pokazuje różnorodność inspiracji i dowcip, widoczny także w przekładaniu na język mody różnorodnych, czasem nieoczywistych, motywów. Ubiory, projekty, fotografie, reprodukcje materiałów prasowych z zasobów Muzeum Warszawy oraz archiwum bohaterki – bogaty materiał ilustracyjny zachęca do modowej podróży w czasie.

Odwrócenie zwyczajowego porządku opowiadania historii pomaga autorowi wymknąć się tradycyjnej narracji i roli wszystkowiedzącego dziejopisa. Przeszłość nie istnieje –przypomina nam Błażej Brzostek. – Istnieją tylko jej ślady, które oglądamy w czasie teraźniejszym. Istnieje opowieść tworzona przez rodziców, historyków, polityków i duchownych dla edukacji, emocji, umocnienia w wierze.

Licząca niemal 800 stron książka składa się z 65 rozdziałów opatrzonych datami, od 2021 do 1339. Na drodze od dziś „do początku”, Brzostek nie odmierza równo kroków. Wybiera swobodnie lata, przy których się zatrzymuje. Rozpoczyna od obrazu Warszawy z lat 20. XXI wieku, cofa się do transformacji lat 90. XX wieku, zanurza w PRL, okres wojny, niepodległości, potem zaboru, zagląda do czasów nowożytnych, aby na końcu dotrzeć do średniowiecznych początków miasta.

Z dziejów kartografii tom XXII. Dawna kartografia historyczna i wojskowa 

pod red. Beaty Konopskiej, Pawła Weszpińskiego i Jerzego Ostrowskiego 

Zespół Historii Kartografii przy Instytucie Historii Nauki PAN 

wydawca: Muzeum Warszawy 

rok wydania: 2018 

oprawa miękka 

język polski i angielski 

ISBN: 978-83-65777-75-1

spis treści: http://www.maphist.waw.pl/z-dziejow-kartografii-xxii-2018-spis-tresci/

Przy zakupie prosimy o wybór wszystkich dostępnych rodzajów plików oraz dostawę poprzez pocztę elektroniczną.

Plik otrzymają Państwo po zaksięgowaniu płatności w osobnej wiadomości.

Wielkość plików: PDF: 6 097,26 kB EPUB: 240,71 kB MOBI: 741,78 kB 

Historie z warszawskich pracowni i warsztatów Katarzyna Chudyńska-Szuchnik Pracownie, warsztaty, pawilony. Uczniowie, czeladnicy, mistrzowie. Prywaciarze, chałupnicy, rękodzielnicy.

Autorka Zręcznych chodzi ulicami rzemieślniczej Warszawy. Rejestruje nieobecność przedwojennych żydowskich warsztatów. Bada losy powojennej „prywatnej inicjatywy”. Opisuje załamanie branży po 1989 roku. Szuka pracowni, które przetrwały transformację i mają się coraz lepiej. Odwiedza nowych rzemieślników. Zręczni to zapis osobistych rozmów autorki z warszawskimi rzemieślnikami i mapa spacerów szlakiem ich pracowni i warsztatów. Historia warszawskiej sceny rzemieślniczej i wciągający reportaż.

Redakcja: Olga Gitkiewicz Korekta: Małgorzata Ogonowska, Klaudia Golon Projekt graficzny i skład: Peter Łyczkowski Zdjęcia: Marcin Czechowicz Redaktorki prowadzące: Małgorzata Mycielska, Agnieszka Rasmus-Zgorzelska