Architektura

Historia zwykłej warszawskiej rodziny z robotniczej Woli, spleciona ściśle z dramatycznymi dziejami miasta i kraju od lat30. do 50. XX wieku,tworzy fascynującą opowieść, żywą tkanką spraw ważnych na co dzień uzupełniając wielkie historyczne narracje.
Autorka to bystra i wrażliwa obserwatorka ludzi i zdarzeń, w sposób niezależny oceniająca rzeczywistość, którą przyszło jej oglądać z bliska, a która dla nas dziś – po tak wielu, tak dynamicznych przemianach społecznych, politycznych, gospodarczych i materialnych – wydaje się należeć do „świata, którego już nie ma, pozostawionego w odległym, minionym czasie, w którym tkwią nasze korzenie”.

/opis i zdjęcie ze strony wydawcy/

Pałac Kultury i Nauki w Warszawie od 1955 roku jest najwyższym budynkiem w Polsce i jednym z pięciu najwyższych w Europie. Drapacz chmur był darem Stalina dla Warszawy. Rząd komunistyczny nie brał pod uwagę odmowy jego przyjęcia. Na skutek gorliwości miejscowych decydentów urósł ponad miarę i zmienił obraz Śródmieścia.

Olbrzymia budowla od początku podzieliła społeczeństwo na szczerych entuzjastów, pokornych potakiwaczy i tych, którzy pałac z całego serca znienawidzili. Cała Polska chciała go jednak zobaczyć i zwiedzić.

Bastion triumfującego komunizmu, świecka świątynia nauki i kultury, po nocy stalinizmu żył codziennym życiem, jak dawniej goszcząc tysiące pracujących w nim ludzi, zwiedzających muzea, targi i wystawy, oglądających sztuki teatralne, seanse kinowe czy koncerty, korzystających z lokali gastronomicznych, księgarni, biblioteki, basenu czy pracowni Pałacu Młodzieży. Organizowano dziesiątki imprez i wizyt z udziałem światowych sław.

Po 1989 r. nie brakowało głosów, aby ów swoisty pomnik stalinizmu zburzyć, pozbawić ozdób, przeszklić, obniżyć lub zasłonić wyższymi od niego wieżowcami. Trzeba było ponad dwudziestu lat, aby uszanować doniosłą dla polskiej nauki i kultury rolę gmachu, a także jego wartość materialną, ekonomiczną i... zabytkową, co zostało potwierdzone ? po burzliwych dyskusjach ? wpisem do rejestru zabytków. Do dziś jednak nie udało się przywrócić zwartej zabudowy miejskiej wokół Pałacu Kultury i Nauki.

Bogato ilustrowana książka ukazuje skomplikowane dzieje gmachu, a także jego otoczenia, przypominając szczegóły dawnych wydarzeń, opinii, mitów i anegdot.

/opis i zdjęcie ze strony wydawcy/

Autor: Jarosław Zieliński

Rok wydania: 2012

Oprawa: twarda

Liczba stron: 120

Format: 21.0x29.0cm

ISBN: 9788377291580

W dwujęzycznym przewodniku znajdziecie 60 mniej lub bardziej znanych obiektów, założeń architektonicznych, rzeźb i dekoracyjnych detali znajdujących się u stóp skarpy wiślanej, od Mostu Śląsko-Dąbrowskiego po Trasę Łazienkowską: wielkomiejskie kamienice i miejskie wille, mosty, szkoły i siedziby ważnych instytucji, mozaiki i (płasko)rzeźby, budynki Kuryłowiczów, Szyllera, Gutta i wielu innych wybitnych architektów. Wszystkie fachowo opisane i pokazane na syntetycznych ilustracjach, na których budynki wyglądają, jakby wróciły z miejskiego krajobrazu na deski kreślarskie.

Teksty: Małgorzata Omilanowska, Katarzyna Uchowicz

Przedmowa: Ewa Kuryłowicz

Projekt graficzny i skład: Magdalena Piwowar

Ilustracje: Maciej Drążkiewicz, Łukasz Gadomski, Mateusz Gryzło

88 stron, oprawa twarda

Książka w języku polskim i angielskim

ISBN 978-83-943750-8-9

Architektoniczny przewodnik po żydowskiej Warszawie to przede wszystkim wyzwanie dla wyobraźni. W mieście, którego jedną trzecią mieszkańców stanowili przed 1939 r. Żydzi, zostały po nich nieliczne materialne ślady okaleczone przez wojnę pojedyncze kamienice-ostańce, jedna synagoga, cmentarz, kilka kawałków muru, osiedle z gruzów getta i sporo pomników. Nawet ulice zmieniły swe nazwy i przebieg. Spacerując po nich i patrząc na nieliczne ocalone budynki lub ich pozostałości, możemy uświadomić sobie intensywność życia, jakie toczyło się wśród tej gęstej zabudowy, skalę zniszczeń tkanki miejskiej Śródmieścia Północnego (oraz podwarszawskiej linii otwockiej) i nieodwołalność związanej z tym utraty.

/opis ze strony wydawcy/

autorka: Beata Chomątowska 

wydawca: Muzeum Powstania Warszawskiego 

Juliusz Nagórski (1877 - 1944), mieszkaniec warszawskiej Pragi-Północ, rówieśnik znanych architektów europejskich, jak le Corbusier, czy Erich Mendelsohn, w latach 1905 - 1910 studiował w Ecole des Beaux-Arts w Paryżu. Po powrocie do kraju rozpoczął karierę niezależnego architekta, a  także utalentowanego rysownika, malarza, rzeźbiarza i dekoratora.

Jego działalność zawodowa, oprócz tworzenia właściwej architektury, obejmuje również prace z zakresu urbanistyki - tzw. Potrójny Nowy Świat, regulację placu Marszałka Piłsudskiego oraz najważniejszy, niezrealizowany oczywiście, projekt - "Wystawa Światowa 1943".

Mimo tak bogatej twórczości i dorobku, jego postać o wielobarwnej osobowości pozostaje do dzisiaj mało znana i dość enigmatyczna, po części dlatego, że olbrzymim cieniem położyło na jego życiu i twórczości podejrzenie o zbyt ścisłe kontakty z Niemcami podczas wojny, a w okresie powojennym wręcz o kolaborację - poprzez jego udział w zaaranżowanej przez niemieckie władze okupacyjne przebudowie Pałacu Rady Ministrów.